Italiaanse wegen............niets voor ons!!!!

Vrijdag 5 april

‘s Morgens bij het ontwaken regende het. We gingen volgens plan richting Ostuni, in de beschrijvingen een mooie stad genoemd

De route liep, volgens tante Garmina, door de stad Locorotondo. Door veel smalle winkelstraten en warrig geparkeerde auto’s. Dat was geen pretje voor de HennaH. En voor ons ook niet, zeker toen we ook nog geen koffietent konden vinden. De steden in de hak van Italië doen gesloten en somber aan.

We besloten door te rijden naar Ostuni, ongeveer 40 km. verder. Het stemmingspeil zakte tijdens deze rit tot bijna op het vriespunt. Henk ‘verdween’ in het besturen van HennaH om te proberen te voorkomen dat ze door alle hobbels en gaten uiteindelijk uit elkaar zou vallen. Hannah probeerde de bewegingen te volgen, maar dat lukte niet altijd. Gevolg: we hadden geen van beiden tijd om ook maar een beetje om ons heen te kijken. Niet dat er erg veel te zien was, maar toch!!! Aangekomen op de camperplaats hebben we elkaar eens aangekeken en ons afgevraagd of dit nog wel leuk was. Niet dus!!!

Alle boekjes en kaarten er weer bijgehaald en tot de conclusie gekomen dat het beter was het stuur om te gooien en richting noorden te rijden, met de NKC-route een beetje als leidraad.

Met als gevolg: de temperatuur steeg weer naar normale hoogte, binnen en buiten de auto (smile).

Via de snelweg, die beter begaanbaar was – al lijkt het er wel op dat in de buurt van grote steden er weinig aan wegonderhoud gedaan wordt –, richting Bisceglie gereden om daar twee nachten te blijven staan.

Kijkend naar wat we verder willen kwam Henk met de suggestie eens in Pompeii langs te gaan. Van alles uitgezocht en dus gaan we dat doen.

Zaterdag 6 april

Rustige dag. ‘s Morgens de HennaH van binnen en van buiten wat verzorgd en daarna naar de stad gewandeld. Dat bleek wat verder dan gedacht, maar dat mocht de pret niet drukken. Wat gezigzagd en afgesloten op een terrasje. Proost!!!

Het weer heeft wisselvallige buien.

Zondag 7 april

Zoals afgesproken zijn we over de tolweg richting Pompeii gereden. Een ontspannen en rustige rit omdat deze weg goed onderhouden is en maar weinig oneffenheden vertoonde. Onze ‘tolbadge’ achter de voorruit bleek goed te werken, de slagboom ging omhoog zonder dat we hoefden te stoppen. Betalen komt later! Wel moesten we eerst nog even dwars door een stadje, wat het bekende gehotseknots en tussen kuilen door laveren opleverde, alsmede op zondagmorgen om tien uur files en een verstopte binnenstad. Dat laatste krijg je al gauw als in een vrij smalle straat met links en rechts geparkeerde auto’s een Italiaan zijn auto bijna dwars op de weg zet om even wat brood of groente te kopen. Moet kunnen! Vond de passerende politie ook.

Ook is verbazingwekkend hoe de wegen hier ook als vuilnisbelt gebruikt worden. Als je iets kwijt wilt, gewoon dumpen, of opstapelen tegen de vangrail. Iemand (de wegbeheerder?) spant er dan een rood-wit lint omheen, zodat de rest van het verkeer er niet doorheen rijdt, maar de rommel blijft liggen.

Wat ons ook al eerder is opgevallen is dat er weinig in de bermen bloeit. Hier en daar wat geels, vaak koolzaad, en klaprozen, maar daar houdt het eigenlijk mee op. Misschien is het voorjaar hier al voorbij!?!?! Ook is op de bergtoppen geen sneeuw meer te zien, dat was in Griekenland, veel zuidelijker, wel het geval (hogere bergen?).

Na installatie van de HennaH op een camping dicht bij de ingang naar de opgravingen zijn we even het toeristen- en souvenircircus ingedoken. Maar waren daar ook al gauw uitgekeken. Het is begin april, bussen rijden af en aan, er is hier een treinstation pal tegenover de ingang! Morgen gaan wij er tegenaan: een hele ronde Pompeïi neemt een volle dag in beslag, maar gelukkig is er ook een kortere route.

Maandag 8 april

De wekker ging vroeg af omdat we bijtijds bij de kassa van de opgravingen wilden staan, ook al om de grote groepen wat voor te zijn. Dat is gedeeltelijk gelukt, maar vanaf een uur of tien kwamen ze al weer aanmarcheren, de gids voorop met een paraplu, een stok met vlaggetje of sjaaltje. Ook hier weer veel scholieren, ook uit Nederland. Het blijft ons ook verbazen hoe de Japanse/Aziatische,,,,,,ç toeristen (soms met een baby bij zich!) naast de ruines, beelden etc. vooral zichzelf bezienswaardig vinden. Om de haverklap moet er, met de rug naar iets moois staand, een selfie worden gemaakt, en een foto van vriend(in), echtgenoot of oma in een bevallige houding, hand aan de rok, één been voor het andere. Dat moeten later, thuis, wel héél interessante dia-avonden worden!

Met twee verschillende plattegronden hebben we geprobeerd onze weg over de grote, granieten, ongelijke straatstenen (ook toen al!) en door alle straatjes te vinden. Vanwege het ontbreken van straatnamen viel dat niet mee, we hadden net zo goed de beide dames, tante Garmina en Truus, mee kunnen nemen.

Maar goed, het is wel gelukt. Gewoon een kwestie van je eigen route bepalen en je niet laten leiden door groene, blauwe of gele lijnen of getallen op een kaart.

Pompeii was een stad en dat is nog steeds zichtbaar. Daken en veel muren mogen dan verdwenen zijn, het stratenpatroon is er nog steeds. Het is knap werk geweest om dat allemaal onder 3 meter as en stenen uit te graven. En men is nog steeds bezig en doet nog steeds vondsten.

Qua bouw is het minder spectaculair dan de Griekse zuilen e.d.. Pompeii was dan ook geen heiligdom maar een gewone stad, waar gewerkt en gewoond werd. Hier rijst minder de vraag: ‘hoe hebben ze het op elkaar gekregen??’ Maar als je je realiseert wat voor drama zich hier heeft afgespeeld, dan krijgt het een andere lading. En dramatisch is het: in een loods, achter traliewerk, ligt huisraad, honderden potten, kruiken, amfora’s, maar ook een kinderlichaampje, een hond mét halsband in verkrampte houding. I-phones, tablets en camera’s komen in actie. Wij zijn de ultieme ramptoeristen.

Veel van wat er aan losse of uitermate kostbare zaken gevonden is, is verhuisd naar een museum in Napels. Dat is jammer, maar misschien gaan we daar nog kijken. En dan plannen wat we globaal de komende dagen gaan doen, in ieder geval naar Assisi!

Dinsdag 9 april

Ondanks de vergeefse speurtocht van Henk naar een niet-italiaanse krant toch een relaxed dagje; goed om o.g.v. alle gegevens die we bij ons hebben (en da’s niet zo heul veul!!) plannen uit te werken. Morgen vertrekken we naar Assisi om daarna via Florence en Siena richting Noord-Italië te gaan. In principe hebben we nog 2,5 week voordat we écht richting huis moeten.

We spraken ervaren camperaars uit Nederland die dezelfde reactie op de Italiaanse wegen hadden als wij: ‘vinden we dit nog leuk?? Nee dus’. Zij geven richting het zuiden de zaak nog een kans; anders draaien ze om. Ook in één van de routeboekjes worden de zeer slechte wegen benoemd.

Geen krant, wel internet, vandaag gelezen:

Zondag heeft men bij de opgravingen een getuigd paard gevonden. Dat hij getuigd was is bijzonder. Men veronderstelt dat hij gereed gemaakt was om met zijn berijder te vluchten voor de asregen. Dat is helaas dus niet gelukt.

Dinsdag heeft de politie een Britse gearresteerd die bezig was met wat gereedschap mozaïeksteentjes uit te bikken om als souvenir mee naar huis te nemen. Hoe dom kun je zijn!! Dat schijnt helaas vaker voor te komen. Maar ook dit is dus niet gelukt.

Woensdag 10 april

Pompeii achter ons gelaten en eerst via tol- en snelweg richting Assisi gereden. Goed begaanbaar en ook wel druk. Op veel plaatsen werd onderhoud gepleegd, en (gedumpt) afval en dode dieren worden blijkbaar opgeruimd. Een ‘rode’ weg waarvan we vreesden dat die weer tot een laag stemmingspeil zou leiden, viel heel erg mee en was een leuke afwisseling na al het ‘recht-zo-die-gaat’. Pas dichterbij Assisi werd het weer bar en boos, je ziet ook vrachtwagens hun weg zoeken tussen de kuilen en gaten door. Iets waar we ons toch wel over verbaasden omdat Assisi een toeristentrekpleister van de eerste orde is. Staat Italië echt zo onverschillig ten opzichte van toerisme?

De camping waar we wilden verblijven bleek nog niet open, er stond een verkeerde datum in de gids. En dus staan we nu tussen een Duitser en een Brit op een leuke camperplaats vlak bij de stad.

Donderdag 11 april

A rainy day in Assisi!! Althans toen we er heen liepen, redelijk steil de berg op. Maar gelukkig hadden we afleiding door het voetpad, met bakstenen waar allemaal namen in gestempeld waren. Duizenden Italianen, veel Amerikanen, een enkele Nederlander. Pelgrims? Sponsors? Inclusief de Dalai Lama, Dag Hammarskjöld, Yasser Arafat en Shimon Perez, en de poolreiziger Fridtjof Nansen?

Zodra we in het hooggelegen stadje waren aangekomen werd het beter weer en hielden we het droog.

Toen we het kerkplein opliepen werden we met luid gebeier van de kerkklokken begroet. Eerst de ‘bovenkerk’ van de Basiliek van de Heilige Franciscus bekeken. Veel en mooie fresco’s, waarvan helaas een deel na de aardbeving in 1997 verdwenen is. Maar er was nog genoeg te zien.

Daarna de ‘onderkerk’ met heel veel kapelletjes, en een crypte met de relikwieën van Franciscus zelf. En ook ontzettend veel fresco’s. De meeste aardbevingsschade is hersteld, de structuur van het gebouw zelf heeft blijkbaar niet erg geleden, hier en daar nog een scheur in een muur. Grote stukken van fresco’s op wanden en koepels waren destijds in gruzelementen gevallen, en dat is nog niet allemaal gerestaureerd. Is natuurlijk ook een gigantische klus. Als je het allemaal goed wilt bekijken moet je zeker twee dagen uittrekken. Maar dat is aan ons niet écht besteed. Helaas mocht er nergens gefotografeerd worden. Dat had ook als voordeel dat iedereen gewoon aandacht voor de kerk en de stilte had. En dat de mensen elkaar niet al schermpjekijkend ondersteboven liepen.

Na de basiliek heel veel steile straatjes belopen om uiteindelijk op een pleintje een leuk terras te vinden. En omdat we geen van beiden zijn opgegroeid met de levens van de katholieke heiligen gingen we op zoek naar wat meer informatie over ‘San Francesco’ en vonden een aardig boekje over hem. In het Nederlands! Na het ‘diepe zuiden’ lijkt het ons toe dat zowel de kerk (één van de vele) als de stad zelf bepaald geen armlastige indruk maken.

Zigzaggend tussen de ontelbare souvenir- en reliwinkeltjes zijn we weer afgedaald, terug naar de camper.

We waren nog maar net thuis toen het begon te hozen én te onweren. En wij zaten lekker knus en droog ieder ons eigen ding te doen. Heerlijk!!!!

Vrijdag 12 april

We hebben na vandaag maar één conclusie: Henk, Hannah en HennaH, met haar stugge bedrijfsauto-vering, zijn niet geschikt voor de Italiaanse wegen. Of omgekeerd. Overigens schaamde ook de Italiaanse pompbediende zich wel een beetje. “Wat is het probleem: geld?” Ja en nee, zei hij, “het is de overheid.” Door de hobbels en gaten zakte de stemming weer bijna tot 0 graden en da’s niet goed voor een goede en ontspannen reis. Dus alleen als het écht moet gaan we vanaf nu de tol- en/of snelwegen af. Hoewel die ook niet altijd van de beste kwaliteit zijn.

We hadden besloten vanuit Assisi via een beschreven, mooie route over een ‘gele’ weg naar een aardig bergstadje, Montepulciano, te rijden. Veel gecommuniceerd hebben we niet onderweg en veel gezien ook niet. Het was vooral letten op de wegen en hobbels en kuilen omzeilen.

Montepulciano is een typisch Italiaanse bergstadje dat volop door toeristen is ontdekt, mogelijk door de dure wijn die er vandaan komt. Door de hoge en sombere huizen, smalle, donkere en winderige straten hier vond Henk dat ‘Staphorst een stuk kleurrijker en vriendelijker overkomt’. Dus, na wat op en neer gelopen te hebben zijn we maar richting Siena gereden. Over zo min mogelijk ‘gele’ wegen.

Het is ontzettend jammer dat er zoveel aandacht naar de wegen gaat, want op film en foto’s is Toscane gewoon een mooi gebied.

Nu staan we op een, erg dure, camping in de buurt van Siena. Morgen hoeven we niet te rijden; er gaat een bus!!!

Dit was het weer even.

Groet, liefs en aai!!!

Hannah en Henk