Van Kroatië naar Griekenland

Maandag 25 februari

De wind had zich vannacht goed gedragen, dus besloten we verder te reizen.

Het plan was om via een bezoek aan Dubrovnik door te reizen naar Budva (Montenegro).

De zeer bochtige kustweg naar Dubrovnik stond dat echter niet toe. Veel harder dan 70 km per uur konden we niet en soms waaide het toch nog stevig. De kustweg was ook wel de moeite waard om het rustig aan te doen. Het is er duidelijk toeristisch met heel veel ‘apartman’ en kleine hotels. Niet zoals b.v. in Spanje heel veel hoogbouw.

Tot onze grote verbazing stonden we zo’n 50 km voor Dubrovnik voor de grens van Bosnië-Herzegovina!!! Wat blijkt: Bosnië heeft een kleine 20 km heel smalle kuststrook in handen, dus moet je daar door de douane. Eerst die van Kroatië en dan die van Bosnië. Om verderop dezelfde procedure, maar dan omgekeerd te volgen. Eigenlijk ligt Dubrovnik dus op een soort ‘vaste-land-eilandje’. Je blijft voor verrassingen staan!

Omdat we dik aan koffie toe waren hebben we die in Bosnië genuttigd, met een grote pizza toe. Al met al voor 14 euris. Daar zijn ze ook in Bosnië gek op!

Doorgereden naar Dubrovnik. Hier was de kustweg eigenlijk het mooist met weinig bebouwing en veel groen. Blijkbaar valt hier meer regen dan elders.

Om drie uur hadden we de camperplek gevonden en om half 4 zaten we in de stadsbus richting Oude Stad. We wilden de stadsmuur op maar het hek er naar toe was dicht. Dus maar wat kleine straatjes gelopen, trap op trapje af, steil omhoog en omlaag. Volgens Henk was dat zwaarder dan een half uurtje op de roeitrainer! Veel uitzicht hebben we dus niet gekregen, en dat was jammer, maar er liepen wel veel poezen rond. En Japanners. Dubrovnik was ooit het eigendom van de stad/staat Venetië, en dat is nog goed te zien aan de bouwstijl en de vele kerken. We kwamen trouwens ook langs “Lady Pi-Pi”, een openbaar dames-toilet met een wel heel expliciet beeld van een hurkende vrouw als uithangbord. Mogelijk ook nog een gevolg van Venetiaanse invloeden: daar hebben ze ook vaak last van hoog water.

Later bleek dat je voor de stadsmuur een ticket moet kopen en dat dat na 15.00 uur niet meer ging. Toch al met al een leuk tripje.

Dinsdag 26 februari.

Na een goede nachtrust naar het zuidelijkste puntje van Montenegro gereden.

De overgang van Kroatië naar Montenegro was groot. Vlak na de grens zag het er armoedig en verwaarloosd uit. Later was er een behoorlijk volgebouwde kust met veel hoge en lelijke gebouwen. Appartementen, hotels, casino’s. Niets aantrekkelijks aan.

Voor Henk was het ook een beetje een memory-tour. Ooit is hij met zijn gezin en een zwager in deze omgeving van Joegoslavië geweest. Maar die mooie herinneringen veranderden nu in een totale afknapper: na een kleine veertig jaar waren Budva en Sveti Stefan onherkenbaar ‘te gelde gemaakt’. 

We waren van plan hier in de omgeving ook te gaan camperen, maar we waren zo vroeg dat we besloten toch maar door te rijden naar Albanië. Daar werd het verschil nog weer groter. Een totaal andere sfeer. Armoediger, “oosterser”, de isolatiepolitiek van dictator Hoxha werkt nog steeds door.

Tot nu toe viel het gedrag in het verkeer wel mee, maar hier in Albanië worden veel verkeersregels aan de laars gelapt. Inhalen waar het niet mag en dan op een manier die maar net kantje boord goed gaat. Rustig rijden en goed uitkijken dus. Daartegenover is de kwaliteit van de wegen tot nu toe boven verwachting!

We staan op een simpele camping in de buurt van Lezhë. Goed verzorgd, verhard terrein, verlicht, stroom, gratis WiFi, wasmachines en 6 ‘tualet’ten: vijf hurkwc’s en één rolstoeltoilet. Zonder WC-bril.

De laatste keer schreven we dat we een behoorlijke trip door de Balkanlanden zouden gaan maken. Dat is dus een soort doorreis-route geworden. Na Kroatië, Bosnië-Herzegovina, Montenegro en Albanië gaan we door Noord-Macedonië naar Griekenland. Hebben we verdorie Servië en Kosovo op een haar na gemist! 

Woensdag 27 februari

Rijdag van Lezhë naar Griekenland.

Door Tirane, waar het een verkeerschaos van jewelste was. Tot groot plezier van Henk. (“Bijna nog leuker dan Marrakesh!”), Hannah was blij dat ze alleen maar hoefde te navigeren.

Op weg naar de grens met Noord-Macedonië alleen maar geconstateerd dat Albanië er verwaarloosd, arm en vuil uitziet. Ook al doordat je werkelijk overal plastic zwerfafval op straat en in struiken en bomen ziet. Ook huisvuil, bouwafval, matrassen e.d., waar maar ruimte is laat je het achter. Maakt niet uit of het in een stad is of in een natuurlijker omgeving.

Noord-Macedonië daarentegen had dat eigenlijk niet, althans niet zo sterk. 

We hebben gedacht dat als je ooit naar deze landen op vakantie gaat, je je echt heel goed moet voorbereiden op wat je er wil gaan zien. Veel informatie is er niet en als het er al zou zijn dan toch in een taal die erg veel lijkt op het Russisch.

Bij de grens met Griekenland bedacht Henk dat hij zijn bril in Lezhë heeft laten hangen. Was blijkbaar zó blij dat hij het rolstoeltoilet ongeschonden kon verlaten dat hij verder nergens meer aan dacht. Anderzijds: dat toilet heeft nu in ieder geval een bril! Kijken of we er op de terugweg langs kunnen gaan. Gelukkig is er een reservebril aan boord.

Na 12 grensovergangen en 8 paspoortcontroles (die van de politie niet meegerekend) zijn we dus in Griekenland.

Bij de grens vroeg de Griekse douane nog of we een dier, drugs of misschien wapens bij ons hadden. Om die laatste vraag moesten ze trouwens zelf ook lachen. Vanaf de grens zijn we over een meestal goede snelweg (Europees geld?) naar een camperplaats in Agios Panteleimonas (Griekser kan haast niet) bij een meer tussen besneeuwde bergen gereden, een kleine 100 km ten westen van Thessaloníki. 20.00 uur Griekse tijd: 2 graden! “Ach was ik maar bij moeder thuis geble-e-ven”! En het mag dan langs de weg soms een rotzooitje zijn, de lucht is schoon: we hebben sinds de Marokkaanse woestijn niet meer zoveel sterren gezien.

Donderdag 28 februari.

De plek waar we overnachtten was heerlijk rustig, op een paar ‘geestige’ Grieken na die het nodig vonden om rond middernacht een paar keer luid toeterend langs de camper te rijden. We hebben niet gereageerd, dus was waarschijnlijk de lol er gauw af.

In de beschrijving van de camperplaats stond dat er ook pelikanen zouden zijn. En ja hoor, vlak voor vertrek zagen we er eentje zwemmen. 

De rit ging vandaag eerst naar het Archeologisch Museum in Pella. Eén van de oudste plaatsen van het oude Griekenland, zetel van Koning Filippus II van Macedonië en geboorteplaats van diens zoon Alexander de Grote. Daar zijn heel veel opgravingen gedaan en die zijn te bewonderen in een prachtig, ruim en modern museum. We waren vandaag ongeveer de enige bezoekers, wat maakte dat we constant een suppoost achter ons aan hadden. Koffie in een kopje met DE-opdruk. Fooitje van Dijsselbloem?

Vanuit Pella om Thessaloníki heen, de tweede grootste stad van Griekenland en dat is te merken, naar een camperplaats bij een camperbedrijf in Kalamaria gegaan. Alles gratis, behalve de wasmachine. Maar die hebben we nog niet nodig. 

Ook hier veel zwerfhonden, net als in Macedonië en Albanië. En dat gaat niet bepaald goed samen met snelwegen :-(.

Plan is om morgen van hieruit één van de schiereilanden van Halkidiki rond te toeren. 

Vrijdag 1 maart

Een trip gemaakt naar het middelste schiereiland van Halkidiki, Sithonia.

Een mooie, maar beetje saaie weg langs de kust. Aan de westzijde heel veel dennen, zo nu en dan zicht op een strand of een stadje; aan de oostzijde veel lage begroeiing, weinig strand of stadjes.

En verder….waren we zo ongeveer de enige toerist. Dat was ook duidelijk als het ging om restaurants, cafeetjes, campings en winkels. Alles nog niet open, dooie boel. Hier en daar werd wel voorbereidend timmer- en schilderwerk voor het komende seizoen uitgevoerd.

Dus zelf maar koffie gezet bij een haventje en daar lekker op een bankje in de zon gezeten.

De temperaturen ‘s nachts en overdag beginnen aangenamer te worden. ‘s Nachts -1 en overdag ong. 7 hebben we afgeschaft. We gaan nu voor 7 en 20!!!

Overigens, de Grieken zijn gek op grafitti. Bijna alles is bewerkt.

Zaterdag 2 maart

Ergens hadden we gelezen dat je bij Ikea Thessaloniki kon parkeren en dan met de bus de stad in. Dat gedaan. En geweten. De bus liep binnen de kortste keren helemaal vol en dus stonden we opgepakt als haringen in een ton. Blij dat het niet 25 gr. was. 

Uitgestapt bij de beroemde Witte Toren, in de 15e eeuw gebouwd door de Venetiërs. En toen kwamen we een in wereld die we al een hele tijd niet meer gezien hadden: op de boulevard flanerende mensen in redelijk zomerse kleding. Terwijl het de week ervoor nog had gesneeuwd! Het lijkt wel Nederland. 

Eerst de toren van buiten bekeken, toen op een terrasje aan de boulevard gegeten en vervolgens een Byzantijnse kerk bekeken. Die ziet er veel soberder en donkerder uit dan de Rooms Katholieke.

Omdat we nog verder wilden rijden zijn we terug gegaan naar Ikea. D.w.z. dat dachten we. Maar de bus reed eerst naar het eindstation. Daarna naar Ikea. We moesten daarvoor een nieuw kaartje kopen. Alleen hadden we geen 1-euromunten meer voor de automaat dus zijn we illegaal naar de HennaH teruggereden. Dat illegaal was niet zo moeilijk want de bus raakte weer overvol en controle was er niet.

Bij de Zweedse grootfabrikant eerst naar de (Europese!) wc geweest, toen koffie met gebak genuttigd.

Omdat we de volgende dag de opgravingen van het graf van Fillippus II, de vader van Alexander de Grote, wilden bezoeken zijn we naar Vergina gereden.

Op de camperplaats stonden we weer alleen, maar wél dicht bij Fillippus.

Zondag 3 maart

Wandelend, maar 500 m., naar de opgravingen gegaan.

In een enorme grafheuvel, 110 bij 60 m., zijn door archeologen een aantal graftombes ontdekt, van Filippus dus en van andere personen uit de koninklijke entourage.

Geen graven zoals wij die kennen, maar een soort bouwwerken, ong. 5 x 10 meter groot en minstens 3 m hoog, van enorme blokken steen. Sommige met twee vertrekken, en griekse zuilen erin verwerkt. De overledenen, of althans hun asresten, kregen dan ook van alles mee: wapens, gouden helmen en sieraden, allerlei gebruiksvoorwerpen, bijna de gehele huishouding werd mee begraven. Incl. honden, paarden en evt. de echtgenote. Veel graven waren al in de oudheid leeggeroofd, maar dat van Filippus werd rond 1980 helemaal gaaf aangetroffen. Het is ongelofelijk als je ziet wat kunstenaars toen, met hun beperkte gereedschappen en hulpmiddelen, aan prachtige dingen hebben gemaakt. 

Om een beetje idee te geven hoe groot het was en hoe het in elkaar heeft gezeten heeft men na de opgravingen er een enorme koepel overheen gebouwd en die weer met gras en andere planten bedekt. Zo lijkt het dus weer een echte grafheuvel,maar nu kun je er doorheen lopen. Indrukwekkend.

Maar ook een sterke toeristische trekpleister, misschien ook doordat vandaag de entree gratis was. Waar we in Pella als enigen waren, moesten we hier onze weg vinden tussen grote groepen met uitgebreid uitleg gevende gidsen. Auto’s en touringcars reden af en aan. En het was binnen behoorlijk donker, zodat we elkaar regelmatig kwijt waren. Maar al met al zeer de moeite waard.

Terug naar de HennaH, die ondertussen tussen wat andere geparkeerde auto’s stond. Over een stuk snelweg en een heel mooi bergweggetje gereden naar Kalambaka, naar de Meteora-kloosters. Daar staan we nu voor twee nachten op een echte camping.

We beginnen te wennen aan het uur ‘vooruit’.

Tot zover weer!!

Liefs, groet, aai,

Hannah en Henk