Nog even Griekenland en dan.....

Zaterdag 23 maart

Een heerlijke windloze nacht!!! HennaH bleef gewoon op haar vier wielen staan en wij konden rustig slapen.

We stonden aan de oostkant van het schiereiland Mani en de bedoeling was dat rond te rijden en daarna door te steken naar Kalamati, in het westen. Echter, we wilden tijdens die rit ook naar de druipsteengrotten van Pyrgos Dirou. En omdat het zaterdag was en onze ervaring op die dag is dat half Griekenland uitstapjes maakt en het dus druk is besloten we eerst naar de grotten te gaan om daarna rond te rijden.

In de grotten wordt je in een bootje rondgevaren, langs alle stalagmieten en stalagtieten, overal druppelt water en je hoort alleen het klotsen van de roeispaan van de gids. Door nauwe kanaaltjes en ruime, hoge ‘zalen’. Iedereen was doodstil. Op de gids na, die in (denken wij) keurig Grieks van alles vertelde. Wij hebben er niets van verstaan, maar waren wel onder de indruk. Het laatste stuk naar de uitgang mocht je in je eigen tempo rustig aan lopen (over droge paden).

Het was een wondere wereld!!! En dus ook aanleiding voor koffie, die we bestelden op een zonnig terrasje in Areopoli. Nou ja….na ruim 20 minuten kwam er iemand de bestelling opnemen, maar na nog eens 20 minuten was er nog steeds niets. Reden om op te stappen en naar een ander terras te gaan, met een zitje onder de te drogen hangende octopussen. Ook daar duurde het even maar het kwam wel. Lekker, ‘caputsino’!

In deze streek zijn gebakswinkeltjes wat meer aanwezig dan elders in Griekenland. Dus, voor het eerst deze reis hebben we ons bezondigd aan gebak.

Het schiereiland Mani, waar naar verluidt de Spartanen hun toevlucht zochten na hun beslissende nederlaag tegen de Macedoniërs, kent een verleden vol met familievetes, wraakgeschiedenissen en piraterij. Gevolg is dat de huizen vierkant zijn, opgebouwd van stukken rots, en muren hebben van zeker 40 cm dik. Het maakt een behoorlijk robuuste, stugge en weerbare indruk. De bouwstijl doet ons aan die in Marokko denken, maar dan degelijker. In Marokko zijn de huizen en forten van leem!

Na de koffie besloten we niet een rondje Mani te rijden maar naar het noorden richting Kalamata te gaan en onderweg een camperplek te zoeken. Prachtige weg weer, met links de blauwe zee en rechts de onvoorstelbaar rijke kleurenpracht van de bloemen langs de wegkant. Niet op de bergwand, want de bergen zijn hier erg steil en bijna helemaal kaal.

Onze geplande overnachtingsplek werd Kitries, een kleine vissershaven. Zoals je wel vaker hebt met vissersplaatsen ligt ook Kitries aan zee, terwijl de weg naar Kalamata hoog boven de kust loopt. Logischerwijze was de weg naar Kitries dan ook smal, bochtig en steil naar beneden, dus reden we hem met de spanning of we de volgende dag wel weer omhoog zouden kunnen komen. Henk had al visioenen van “eventueel een boer met een trekker te hulp vragen”. Maar een boer-met-trekker in zo’n vissersdorp…? Aangekomen bij het haventje stond het …. VOL!!! Niet met campers maar met gewone auto’s. In het plaatsje zijn twee restaurants die werkelijk mudje vol zaten. Allemaal Grieken, families en vrienden, wandelend, babbelend en aan een maaltijd. Het zag er genoeglijk uit. Wij hebben een plekje tussen wand en water voor de HennaH gezocht en zijn bij de ondergaande zon heerlijk gaan eten. Daarna uitbuiken. Morgen maar op ‘water en brood’!!

Ontbreekt nog het verhaal van onze ontmoeting met Alex, een jonge Griek die ons vertelde van zijn fietstocht-met-tent naar Barcelona, zijn plan om alle Grieken op de al of niet elektrische step te krijgen, en zijn daarmee verband houdende relatie met de “Stepshop”in Hengelo. It’s a small world!

En zo heb je de ene dag bijna niets te vertellen en de volgende dag heel veel.

Zondag 24 maart

In de loop van de nacht verdwenen alle auto’s en stonden we alleen. Tot we om een uur of 7 wakker werden van hakkepuffende bootjes. De eerste vissers gingen de zee op. Ook was er een duiker die blijkbaar ging vissen, op inktvis bleek later. En een auto met een paar mooie meiden en hun vriendjes die in alle vroegte (of ‘laatte’?) selfies kwamen maken. Kortom, het was wat gedaan met alle stilte.

Na het ontbijt op een bankje aan de waterkant zijn we naar Mistras vertrokken. Een eind landinwaarts in de buurt van Sparta. Sparta ligt in een vlak gebied tussen de bergen, waar ook toen al de rivier Evratos stroomde. Van alles wat er ooit aan militaire Spartaanse activiteiten was is niets meer te vinden (volgens de boekjes). En doordat het accent helemaal lag op strijd, tucht en training was er vrijwel geen belangstelling voor kunst en cultuur. Er zijn dan ook nauwelijks beelden, schilderingen, sieraden of tempels uit die tijd. Wel is er in de buurt Mistras, met ruïnes van een belangrijke, oude Byzantijnse stad, tegen een steile berg aan gebouwd. Een Franse kruisridder is ermee begonnen, maar veertien jaar later werd het al ingenomen door de Byzantijnen. Mistras viel onder rechtstreeks gezag van Constantinopel, en was zelf weer de hoofdzetel voor de hele Peloponnesos. We hebben daar wat rondgedwaald en foto’s gemaakt, met een plattegrond alleen in het Grieks. Dat verbaasde ons omdat er toch ook heel veel buitenlanders komen. Maar goed, we hebben ons redelijk gered.

Was de weg erheen een mooie met behoorlijk wat haarspeldbochten, klimmingen tot zo’n 1300 meter en dalingen, en met veel ‘chute pierre/rockfall’ en afgebroken takken op de weg, voor de terugweg kozen we de snel/tolweg (voor HennaH ook wel weer eens leuk) en waren daardoor ruim voor het donker op een camperplaats in Petalidi. Een plaats op het volgende schiereilandje van de Peloponnesos, de meest westelijke ‘vinger’ dus. En weer bij een haventje.

Hadden we het al over de Grieken gehad???

Voor zover wij het ervaren hebben zijn het vriendelijke, rustige mensen. Veel contact hebben we niet omdat het merendeel alleen Grieks spreekt. Wij zeggen dan: ze spreken in van die ‘tekentjes’, want lezen lukt over het algemeen ook niet. Gelukkig is veel ook in het Engels aangeduid, richtingborden bijv., op plaatsen waar toeristen kunnen worden verwacht (behalve die plattegrond dus). In het diepe binnenland daarentegen moeten we vaak maar wat gokken. Dat betekent soms even omdraaien, waarvoor we dan een redelijk overzichtelijk stukje weg moeten zoeken, tussen twee bochten of heuveltoppen in.

En dan nog even dit, op gezag van onze Duitse reisgids: de nazaten van de verslagen Spartanen, nog steeds een weerbarstig volkje, hadden in 1675 (dus zo’n 1800 jaar later!) zoveel te lijden onder de Turkse belastingen en andere onaangenaamheden, dat een groot aantal ‘migrant’ werd en naar Corsica trok. Eén van de Griekse families heette Kalomeris, wat “het goede deel” betekent. In het Italiaans wordt dat “Buonaparte”. En verreweg de beroemdste Corsicaan was een zekere Napoleon Buonaparte….

Maandag 25 maart

Bij het ontbijt op een bankje aan het water hoorden we een reciterende mannenstem uit de luidsprekers in het stadje klinken. We waanden ons in Marokko, waar vanuit de moskeeën regelmatig dit soort geluiden komen. Alleen dit duurde wel heel lang, en het was ook anders van toon.

Toen we rijdend naar Koroni door een volgende stadje kwamen zagen we daar bij de Byzantijnse kerk een hoop mensen, o.a. in klederdracht. Er moest dus iets aan de hand zijn. Opgezocht op internet en inderdaad: Onafhankelijksheidsdag. Toen werd ook duidelijk waarom er niet aan de weg gewerkt werd en waarom winkels en bedrijven dicht waren. In Koroni wilden we naar een oud kasteel, maar daar is niets van gekomen. We hebben bij de kerk gevolgd hoe Onafhankelijkheidsdag gevierd wordt: reciterende priesters, kransleggende hoogwaardigheidsbekleders, een klein muziekorkest, mensen in burger en in klederdracht, een toespraak van wrs. de burgemeester. Toen de plechtigheid voorbij was ging iedereen naar de boulevard om daar een optocht te vormen. Bij kapelmuziek uit luidsprekers (dus niet echt) liepen groepjes, vooral jongeren (de één serieuzer dan de ander), maar ook een indrukwekkende zeerover in defilé langs de hoogwaardigheidsbekleders. Wij hebben ons bij de etende en pratende Grieken op een terrasje gevoegd en daar wat genuttigd. Nog even gekeken wat dansende Grieken doen en toen naar HennaH om door te rijden naar Methoni, aan de westkant.

Daar was het een stuk rustiger, of het feest vond op een andere plek in de stad plaats.

Ook hier was de bezienswaardigheid, een ruïne van een enorme Venetiaans/Turkse vesting gesloten. Dus zijn we er maar een heel eind aan de buitenkant langs gelopen. Lekker over het strand.

Na weer een terrasje, Griekenland is echt een mediterraan terrasjesland, een eind noordelijker gereden om op een camperplaats aan zee in Kalo Nero de nacht door te brengen.

Een heel andere dag dan gedacht; heel leuk!!!!

Dinsdag 26 maart

We stonden op met het gevoel dat we de mooiste en meest interessante delen van Griekenland wel zo’n beetje hebben gehad, maar de reis ook niet wilden afraffelen. Daarom de koppen, kaarten en boekjes bij elkaar gestoken en een plan gemaakt. Henk had gelezen over ‘Die Kapelle von Theodora’, een beetje het bergachtige binnenland in. De route bekeken en besloten via Die Kapelle naar Olympia te rijden.

Maar voor vertrek zijn we nog even op een kerkhofje gaan kijken. Omdat de grond in Griekenland hard is kan er nauwelijks gegraven worden dus wordt er in witte marmeren bovengrondse graven begraven. De geboortedatum wordt niet vermeld, wel de sterfdatum plus leeftijd. De meeste graven zijn goed verzorgd, met bloemen, portretten, teksten (zoals bidprentjes maar dan veel groter), maar ook een versierde mok van de favoriete voetbalclub zagen we.

Toen vertrokken richting Die Kapelle (de achternaam van Hannah (Johanna Theodora) (Kappelle blijft met dubbel p hoor!). Weer een mooie bergachtige route over wegen die soms breed genoeg waren om eventuele auto’s en bussen te kunnen passeren, maar soms ook zo smal dat je hoopte dat er geen tegenligger aan zou komen, zeker niet in één van de vele krappe haarspeldbochten.

We dachten dat de kapel ergens in een bos zou staan, maar niets was minder waar. Theodora blijkt een Byzantijnse non uit de 9e eeuw te zijn die nog alom vereerd wordt, en van wie de naamdag 11 september is (nine-eleven!!!). Om onduidelijke reden heeft ze zich als man voorgedaan toen ze het klooster in ging. Op zeker moment beweerde een vrouw dat ze door “die monnik” zwanger was gemaakt. Hoewel Theodora gemakkelijk dit waarschijnlijk vroegste geval van ‘me-too’ had kunnen ontzenuwen door haar habijt uit te trekken liet ‘hij’ zich berechten met als gevolg dat ‘hij’ ter dood werd veroordeeld en onthoofd. Haar ziel steeg toen ten hemel, maar de beul en zijn knechten kregen bij de verdere afhandeling het lichaam te zien en smeekten God om genade. Vóór de terechtstelling had Theodora aan God gevraagd haar haren te veranderen in bomen, en haar bloed in een rivier. Op de plek waar zij stierf staat het aan haar gewijde kapelletje. Onder de kapel ontspringt een bron en groeit ook een boom waarvan de (naar men zegt) 17 stammen en takken door de muren en het dak groeien.

Na ons er verpoosd te hebben en in een naastgelegen restaurant koffie gedronken te hebben zijn we verder gereisd. We hadden weer een leuke route gekozen, maar toen tante Garmina ons door een wat raar en heel smal straatje wilde sturen zeiden we in koor: ‘dat doen we niet’. Met als gevolg dat we wat aan het zwerven zijn geraakt. Een grappige scene was dat toen we in een dorpje vanuit de diepte een pleintje opreden vier/vijf mannen op een terrasje allemaal tegelijk de juiste richting aanwezen. Wij in een deuk, het gebeurt dus duidelijk vaker. (Volgens Henk zijn ze daarna meteen om een kratje bier gaan wedden of ‘die toeristen’ het verder konden vinden of terug zouden komen.)

Tijdens de rit hadden we ook moeite een puppy voor de wielen weg te krijgen. Toen we aan kwamen rijden bleef hij pontificaal op de weg staan, zo van ‘op jullie heb gewacht’. Hannah is uitgestapt om hem opzij te krijgen. Dat lukte, maar daarna bleef hij nog een hele tijd achter de auto aanrennen. Het was meelijwekkend, ook al omdat hij er bepaald niet gezond uitzag. Net als zijn moeder. En meenemen was écht geen optie!!!

En zo bleek maar weer dat we nog niet alles gehad hebben,zoals we aan het begin van de dag dachten.

Uiteindelijk zijn we na een lange rit in Olympia terecht gekomen, waar we morgen het stadion, het museum en de opgravingen gaan bekijken. Overigens: oorspronkelijk was er tijdens de Spelen een wapenstilstand van kracht. De Spartanen hadden zich daar een keer niet aan gehouden en werden prompt gediskwalificeerd! Weinig nieuws onder de zon dus.

Woensdag 27 maart

Olympia-dag.

Nadat we de HennaH weer wat gezuiverd en aangevuld hadden zijn we richting de ‘sportstad’ Olympia gegaan. Een enorm complex waar ooit heel veel, met name mannen, leefden, trainden en wedstrijden hielden. Er was bijv. een oefengebouw, een ‘gymnasium’, van ong. 100 x 220 meter! Een enkele keer kwam er een als man verklede vrouw zich aanmelden voor deelname (ook toen al, zie gisteren!), waarna bepaald werd dat alle atleten naakt dienden aan te treden. Met de god Zeus als stralend, motiverend middelpunt. Maar helaas, ook zijn enorme tempel ligt helemaal aan duigen, net als alle andere woonhuizen, tempels, logeergebouwen, badhuizen, etc. De tijd, veroveraars en zo nu en dan een flinke aardbeving hebben hun werk gedaan, met als sluitstuk het uitroepen door een Romeinse keizer van de ‘christelijke’ leer als staatsgodsdienst, en het verbod op heidense cultussen, dus ook op de Olympische Spelen. Wát nou, ‘een gezonde geest in een gezond lichaam!’.

Het enige wat nog écht overeind staat is het toiletgebouw, maar dat is dan ook van heel recente datum.

Klinkt allemaal wat flauw, maar als je je realiseert dat hier al zo’n 4000 jaar geleden volop geleefd werd is het toch wel indrukwekkend. En ook hier hebben de ‘opvolgers’ van de Grieken, de Romeinen en Christenen, de Venetiërs en de Ottomanen, hun eigen bijdrage aan het geheel toegevoegd of veranderd.

De plek waar om de vier jaar het Olympisch vuur ontstoken wordt wat summier aangegeven. Als het weer zover is (2020!) kunnen we zeggen: ‘hé, daar zijn we geweest (met vele, vele anderen)’.

Na de ruïnes zijn we naar het museum gegaan. Ook hier allerlei gebruiksvoorwerpen, offerbeeldjes en grote marmeren beelden. Mooi, groots, indrukwekkend. En vooral: eigenlijk niet te bevatten!

Wat opviel was dat het nauwelijks zichtbaar was dat hier ooit gesport werd, ook niet in afbeeldingen op vazen e.d.. Beelden van atleten-in-actie hebben we niet gezien, wel van goden en aardse heersers. Opmerkelijk: langs het laantje naar het stadion stonden indertijd een aantal zuilen, elk met een bronzen beeld van Zeus erop. Die beelden werden betaald met het boetegeld van frauderende sporters, en op het voetstuk werd de snoodaard met naam en soort overtreding vermeld!

Van al dat sjouwen en drentelen word je echt wel moe, dus in het zeer op toeristen ingestelde stadje Olympia hebben we nog wat winkeltjes bekeken en koffie gedaan, om vervolgens weer verder te reizen, richting noord-west Peloponnesos. Het rondje is bijna rond.

Maar niet nadat we op de gratis camperplaats bij een restaurant een overheerlijke maaltijd hebben genuttigd.

Donderdag 28 maart

De weersvoorspelling voor vandaag was regen en veel wind. Op aanraden van de eigenaar van de camperplaats zijn we hier gebleven. Heerlijk rustig, een dagje niks!!!

Nou ja, niks. ‘s Nacht had het behoorlijk geregend en gisterenavond was er een ‘losse’ truck uit Litouwen iets te enthousiast het terrein opgereden, blijkbaar ook om hier te overnachten. . Gevolg: kon vanmorgen niet meer weg komen door de combinatie van nat gras en vette aarde. Zakte niet weg in de modder, maar de achterwielen hadden totaal geen grip.

Henk, met zijn achtergrond van transport op de zandwegen rondom Ommen, heeft het een tijdje aangezien maar kon zich toch niet bedwingen en is gaan helpen. Hij vond ergens een kruiwagen met een schop en beduidde: een laag grond achter de wielen weggraven en dan scherp zand, grind of schelpen erin. Er ligt genoeg op het strand dichtbij. Maar communiceren in Grieks, Bulgaars (de eigenaar van het terrein en een Bulgaar waren inmiddels ook verschenen), Litouws en Nederlands leverde weinig constructieve oplossingen op. Trekken met een Toyotaatje en een stuk waslijn ook niet, evenmin als onze eigen plastic oprijplaatjes. Na een paar uur verscheen er een collega-chauffeur met zijn truck én een sleepkabel, maar met een trekhaak aan zijn voorkant, dus dat werd ook slippen. Die man is vertrokken, maar kwam na een uurtje terug met zo te zien een geïmproviseerde trekhaak aan de achterkant van zijn truck. Die had zodoende meer ‘druk’ op zijn aangedreven achterwielen, en dat had vrij snel succes. Na een paar meter stopten ze, sleepkabel los, Henk riep nog “doorrijden tot je op vaste grond staat!”, maar nee hoor, op het gras werd het weer slippen. Gelukkig kreeg hij wel grip genoeg om met een grote boog vooruit te rijden tot hij op het grindweggetje stond. Toen was het inmiddels wel kwart over vier ‘s middags, maar het probleem was opgelost. Henk kon de schop + kruiwagen terugbrengen, en kijken of er nog iets over is van onze rijplaatjes.

Behalve de regen woei het vandaag ook behoorlijk en was het maar 8 gr.. Dat hadden we een tijdje niet gehad, maar met koffie, koekje, het elektrische kacheltje en een gratis Litouwse voorstelling was het al met al toch een leuke dag. Iets wat ene Mrs. May uit Londen ons vast niet na zal zeggen!

Vrijdag 29 maart

Vanmorgen woei het nog steeds stevig en na wat genöal besloten nog een dag te blijven.

De zon scheen wel en dus werd het een heerlijke tegen-de-wind-in wandeling over het strand en door een bos weer terug. Daarna nog wat gelezen en gezond.

Onze Waalse buren hier zijn al acht maanden aan het camperen en blijven ook nog even. Doen ze ieder jaar en lopen dan o.a. hier in Olympia een paar marathons.

En toen was de dag weer voorbij!!!

Komende dagen gaan we onze weg naar Italië zoeken.

Dit was het voor dit moment. Het is wéér een lang verhaal geworden; het zij zo. Korter kunnen we kennelijk niet (smile).

Liefs, groet, aai!!

Hannah en Henk