Een beetje meer Griekse oudheid.

Maandag 4 maart

We hadden de wekker vroeg gezet omdat we met een bus naar de Metéora-kloosters konden. Die zou om 9.00 uur ongeveer voor de camping stoppen. We hebben gewacht tot 9.15 uur en besloten toen maar met eigen vervoer, de HennaH dus, naar de kloosters te rijden. Achteraf gezien een uitstekend besluit.

Er zijn 6 kloosters bovenop de verschillende rotsen met supersteile wanden. Met eigen vervoer konden we hadden we het heft in eigen hand; als we met de bus waren gegaan dan hadden we niet geweten voor welk klooster we hadden moeten kiezen.

De kloosters zijn ontstaan doordat een monnik-kluizenaar ooit bedacht dat het boven op zo’n berg wel goed mediteren zou zijn. Vanwege de hoogte nabij de hemel duidde hij de plek aan met ‘meteora’. Tegenwoordig wordt het hele ‘cluster’ zo genoemd. Zijn voorbeeld werd door meerderen gevolgd met als resultaat dat er kloosters ontstonden. Ooit waren het er 24, nu nog 6. Ze worden behalve als toeristische trekpleister ook nog steeds gebruikt als kloosters.

Het eerste klooster dat we bezochten was een Russisch nonnenklooster. Hannah zag er met haar hoogtevrees wat tegenop, maar de klim naar boven ging over een voor toeristen brede stenen trap. Met een enkel ‘bruggetje’ over een kloof. Omdat vrouwen er niet in een lange broek mogen rondlopen verstrekt men lange omslagdoeken. 

Te bezichtigen was onder meer het kapelgedeelte. We hebben daar maar even gewacht tot een grote groep Aziaten weer weg was. (Eentje zat er heerlijk te slapen!). Het kapel-voorportaal is volgeschilderd met de meest vreselijke martelpraktijken: van gewone onthoofdingen met zwaarden, via raderen met scherpe punten tot platdrukken tussen zware stenen enz. Alles wat er hier in het aardse bestaan kan gebeuren, terwijl de wereld daarna de hemelse heerlijkheid biedt. We hadden geen zin dat allemaal te fotograferen. In de kapel zelf mocht trouwens niet gefotografeerd worden.

Daarna zijn we naar het Varlaam-klooster gegaan, een groot, goed onderhouden monnikenklooster. 

Ook dit was gelukkig bereikbaar via een goede, stenen trap en niet, zoals in het verleden in een, door monniken aan een groot ankerspil draaiend, opgehesen net of mand. Nu wordt er nog wel wat gehesen maar door een elektromotor en met staaldraad; materiaal en geen personen meer.

Ook hier een indrukwekkend beschilderde kapel. Ook hier in het voorportaal veel martelingen. Dat zie je toch bij ons niet zo uitgebreid, zo bijna verheerlijkend..

Na het bezoek aan het museum zijn we via een schitterende bergweg naar een terrasje en toen naar de camping gegaan. Wasje gepleegd, slaapje gedaan, gelezen en gepuzzeld en plannen voor de volgende dag gemaakt.

Dinsdag 5 maart

Van de bergen terug naar de zeekant. Uitgezwaaid door de campingeigenaar in pyama zijn we over de snelweg naar Larissa gereden. Even een vlot stukje om daarna wat ‘witte weggetjes’ te rijden naar Volos. De kwaliteit van de wegen is zeer afwisselend. Soms zijn er hele stukken uitstekend te rijden, maar soms moet er om gaten en zomaar gestort asfalt heen gemanoeuvreerd worden. Dat geldt door de bank genomen voor alle wegen

We hebben als informatiebronnen reisroutes van de NKC en van de WoMo, een Duitse organisatie die allerlei zeer goed beschreven Europese routes voor camperaars uitgeeft. Op grond van die informatie, de kaart en onze eigen nieuwsgierigheid bepalen we wat we gaan doen en/of rijden. Deze keer een leuke, rustige weg door een paar dorpjes, langs een groot stuwmeer en over een hoge bergkam waar nog sneeuw in de berm lag. Even dachten we, toen we op een grindachtige weg tussen de koeien en schapen stonden, dat we verkeerd zaten. Maar dat bleek mee te vallen. Gewoon verder rijden!!!! De koffie onderweg ging op z’n Balkans en/of Grieks: loeisterke stuiterkoffie met een laag drab op de bodem van het kopje, en een glas water erbij.

Na een paar bergtoppen kwamen we in Volos weer op de snelweg, richting Kato Gatzea. Een kleine, nu rustige badplaats, op de kaart ongeveer halverwege tussen Thessaloníki en Athene. Daar wees de campingeigenaar ons een ‘daalders plekje’ met uitzicht op een wijde baai. Op het water twee jonge mannen in een rubberbootje: bootvluchtelingen!? Maar nee, ze gingen gewoon een beetje vissen. 

Tafel en stoelen in de zon op ons eigen terras, prachtige zonsondergang: Hannah is helemaal gelukkig! En Henk dus ook.

Woensdag 6 maart

Het eerste wat Hannah gisteren zei toen we onze plek op de camping aangewezen kregen was: hier blijven we de rest van de reis staan!!!

En om daarmee alvast te beginnen hebben we dat vandaag dan ook gedaan.

Een wandeling naar het dorp links van ons, boodschappen doen, een ‘café frappé’ op een terras en daarna luieren op ons eigen terras voor de camper, onder de olijfbomen.

We zijn de enigen op deze camping en omdat het toiletgebouw opgeknapt wordt hebben we een privébadkamer in een appartement. Ook heeeeerlijk!!!!

Het is hier zo fijn dat we besloten hebben nog een dag (en nog een zonsondergang!) te blijven.

Donderdag 7 maart

En wat is hier zo fijn dan?!?!?! Er is hier eigenlijk niks.

Maar wel de eindeloze rust die de baai uitstraalt, het kalme, zachtjes kabbelende water en zo nu en dan het geluid van een hakkepuffend vissersbootje dat langs komt varen. En niet te vergeten de warme zon.

Vandaag een wandeling naar het dorp rechts van ons, wat boodschappen gedaan en uiteraard weer op een terrasje gezeten.

Maar goed, aan alle heerlijkheid komt een eind: morgen trekken we weer verder naar nieuwe heerlijkheden (hopen we).

Vrijdag 8 maart

Het vertrek was wat chaotisch omdat we niet het gewone ritme met ieders eigen taken deden.

Dus reden we van de plek met een losliggende watertankdop en openstaande achterdeur. Verder duurde het even voor we écht weg konden omdat de eigenaar in geen velden of wegen te vinden was en we toch wel wilden afrekenen. Uiteindelijk is alles goed gekomen en vertrokken we voor een prachtig rondje van zo’n 100 km over de bergachtige kustweg van het schiereiland Pillon. Met hier en daar weggeslagen weg, smal waardoor het passeren van een vrachtwagen wel heel lastig was, weinig vangrail langs de kant tot ‘groot’ genoegen van Hannah :-( (die natuurlijk aan die kant zat). Koffie gedronken in Zagorá. Dit keer niet in Marokko maar in Griekenland :-).

In het noordelijkste stuk van het schiereiland lagen nog grote velden sneeuw en reden we door een dorp met een heus skicenter. Dat verwacht je niet in Griekenland, maar het is er dus wel.

Na de 100 km bochten, haarspelden (tot groot genoegen van Henk die reed), kloven en vergezichten over de snelweg met vrij veel tolpoortjes naar Thermopyles gereden. Hier zijn warme zwavelbronnen waar je gratis in kunt. Vandaag nog even niet, morgen wel.

Zaterdag 9 maart

Bijtijds opgestaan om een duik in het ong. 40 graden warme zwavelwater te nemen. Nou ja een duik?!?! Dat lukt niet erg. Je moet over puntige steentjes en aangegroeide algen voorzichtig het water in. En dat is pijnlijk als je badslippers zoals bij Hannah het begeven. Maar toch gelukt en heerlijk het water langs ons heen laten lopen. Een vriendelijke Griek, die al ruime ervaring met dit soort baden had, had verteld dat je er minstens drie keer per dag in moest. Dan went je lijf er pas goed aan. Later bleek ook dat je er niet langer dan een half uur in moet blijven. Anders kom je er een beetje dizzy uit omdat je bloeddruk wordt verlaagd. Dat overkwam Hannah dus. ‘Hardliners’ ondergaan een stevige massage door onder de warme waterval te gaan staan. Het water komt een eindje verderop uit de bergwand en stroomt over een ‘rivierbedding’ vol rotsen omlaag. Waar het wat vlakker wordt is met beton een soort ‘kom’ annex waterval gemaakt, en dat is dus de badgelegenheid. Vroeger was het er veel drukker, nu een beetje verlopen geheel, hoewel er vandaag, zaterdag, vrij veel Griekse stellen en gezinnen kwamen baden. Omkleden in en achter de auto, het was net als vroeger. Bepaald níet als vroeger is het appartementengebouw dichtbij, waar blijkbaar migranten uit Syrië/Irak zijn ondergebracht. De (jonge) mannen gaan wel te water, de gesluierde vrouwen houden afstand. Jammer voor ze.

Na een ontbijtje en even bijkomen nog een keer gegaan, maar dan een kwartiertje. Heerlijk!!!

We raakten ook in gesprek met een Nederlander en zijn Iraanse vriendin, die met een leuke 4-wheel-drive, een voormalig poolexpeditie voertuig, al een jaar door de wereld trokken en dat, als het even lukte, nog een jaar wilden doen. We deelden veel reiservaringen en kregen tips mee voor de Peloponnesis. 

Na ons tweede bad de boel weer ingepakt en met een mooi ommetje via de ene kant van een bergketen naar het oosten, en vervolgens langs de andere kant naar Delphi gereden. De bergen zijn ook hier zo hoog dat er geskied kan worden. Arachova is zo’n plaats waar het barstte van het toerisme., mét de bijbehorende winkeltjes. Ook dit weekend. Maar misschien speelde ook mee dat het dit weekend Grieks carnaval is.

We zijn in de loop van de rit een aantal spoorwegovergangen gepasseerd. Het is altijd fijn als je er vóór je een andere auto overheen ziet rijden. Dan kun je inschatten of je er met 5 km. per uur overheen kan of nog minder. Erg gelijkvloers zijn ze over het algemeen niet. Trouwens, die vriendelijke Griek van hiervoor was vol bewondering voor ons mooie en compacte campertje. Precies geschikt voor de Griekse wegen, vond hij. Vinden wij ook. 

Zondag 10 maart

Bijtijds opgestaan en naar de opgravingen van Delphi getogen. Samen met nog veel meer mensen. Het was zondag, mooi weer, dan krijg je dat. Het dorp Delphi stroomde al lang geleden over van de toeristen, en inmiddels is dat ook het geval met het naastgelegen Aráchova. Het verkeer moet zich door nauwe straten persen, ruimte voor een rondweg is er niet op zo’n steile berghelling. En de Griekse parkeernormen helpen ook al niet: je smijt je auto neer daar waar je zijn moet, alarmlichten aan en de rest van de wereld moet zich maar zien te redden. En dat doet ze ook, zonder toeteren of morren. 

Het is elke keer weer verbazingwekkend hoe Grieken (en Romeinen en wel meer oude beschavingen) het voor elkaar hebben gekregen enorme bouwwerken met pilaren, vloeren en plafonds met enorme blokken steen op elkaar gezet te krijgen zodat er een gebouw ontstond. In dit geval ook nog eens ergens op een berg. We waren weer behoorlijk onder de indruk. Hebben op onze dooie gemakje tussen alle overblijfselen rondgedwaald. Net als later in het museum waar we ook weer eens van de ene verbazing in de andere vielen. Men fabriceerde toch maar allerlei dingen zonder elektrisch gereedschap of 3D-printers. Mooi handwerk dat met zorg en waarschijnlijk ook heel veel geduld en ten koste van mensenlevens werd uitgevoerd. En hoe hak je alle plooien van zo’n Griekse mantel uit dat harde marmer? Maar er waren ook ontroerend mooie, kleine beeldjes te zien van mensen en dieren, uitgevoerd in klei of brons. Sommige van 800 jaar voor Christus. 

We waren blij dat we vroeg waren gegaan, want toen we het complex verlieten stond er een rij mensen voor de kassa, en langs de weg (want ruimte voor een grote parkeerplaats is er niet) was op een redelijke loopafstand, d.w.z. een kilometer of drie lang geen parkeerplekje meer te vinden.

Naast ons staan een Zwitsers stel, en twee Italiaanse studentes die samen met twee jonge honden in hun camper rondtoeren. Wij gaan morgen richting Athene.

Groet, liefs, aai

Henk en Hannah